O książce: rok / Czytelnikowi proponujemy nowe tłumaczenia Emily Dickinson. Co powoduje ich pojawienie się? Jest oczywiste, że istnieje niewiele tłumaczeń na język rosyjski. V. N. Markova wykonała ogromną pracę, wprowadzając rosyjskojęzycznego czytelnika w poezję E. Dickinsona. Jej słuch, wyostrzony tłumaczeniami japońskiego haiku, pozwolił jej zrobić kolosalny krok w stronę Dickinsona w porównaniu z nieśmiałymi, gadatliwymi i nielicznymi próbami jej poprzedniczek. Praca V. N. Markowej stała się kamieniem probierczym dla kolejnych tłumaczy. Niemniej jednak nadal niewielka część spuścizny Emilii została przetłumaczona i nie ma tłumaczeń jej listów, które same w sobie są poezją. Przedstawiony wybór pokrywa się niemal całkowicie z tymi opublikowanymi w dwujęzycznym „American Poetry in Russian Translations”, M., Raduga. , 1983. To znaczy z kilku powodów. Po części tłumacz pozostawił sobie możliwość posiadania punktu odniesienia w postaci ukochanych tłumaczeń. Ale najważniejsze jest, aby spróbować jeszcze bardziej zbliżyć się do oryginału, tak jasnego, lakonicznego, prostego i złożonego jednocześnie. Doświadczenie pokazuje, że kilka źle zrozumiałych (lub pominiętych) słów znacząco zmienia, a czasem zniekształca sens wiersza. Dlatego tłumacz pozwolił sobie w niektórych wierszach, które wydawały mu się niezwykle istotne, porzucić metrum i rym oryginału, aby dokładniej oddać sens tego, co działo się w wierszu wolnym. naszym zdaniem jest lekcją dla nas wszystkich. Była zabójczo prawdomówna i miała dość odwagi, by pozostać poetką „poza czasem”. Pozostań Śpiewającym Robinem i nie mów o czerni i bieli. Oto ostatnia notatka dla bliskich, którym niechcący podarowała tysiące nabazgranych kartek papieru: „Mali kuzyni. Oddzwonili. Emily”. Porozmawiaj z nami, Emily!